Bize elveda demenin ardindan bu gün tam iki ay gecti. Sen gittikten sonraki bu iki ay benim için o kadar zordu ki bilemezsin..Son sınavıma girmiştim, öbür gün seni görmeye gelicektim ben.Ancak öyle olamadı, erkenden seni toprağa gömülmeden önce görebilmek için geldim Yalova'ya.
Ne hayallerimiz vardı.. Sen hastaneden çıkıcaktın, yazın pikniklere gidicektik, gezicektik..Şimdi ise sadece hayallerin var.Sanki ben ağlarken yanıma geliceksin kuzucuğum ağlama diyerek beni avutucaksın. Hele o seni son görüşüm...Bana arkamdan gözlerin dolu dolu el sallayışın sanki bunun son oluğunu bilirmişsin gibi..Hiç aklımdan çıkmıyor, bilseydim son olduğunu gitmezdim yanından son ana kadar yanında durur doya doya bakardım sana..
Sen gittikten sonra bol bol uyumaya basladım ruyalarımda seni gorürüm diye.Gördüğümde içimdeki sıcaklık paha biçilemez bir şey ama uyandığımda -gerçekliğe döndüğümde- sevincim kursağımda kalıyor..
Senin ölümünden bile bir şeyler öğrendim ben.Ölümlü dünyada olduğum gerçeğine vardım. Kendimden ve sevdiklerimden başka değerli hiçbir şeyin olmadığını, hiçbir sey için kendimizi üzmememiz gerektigini, herşeyin aslında bir yalan bir oyun olduğunu öğrendim.
Yaşarken bilseydim senin değerini. Seni çok sevdiğimi söyleseydim kızıp bağırmak yerine bana ne kadar iyi baktığını bile bile bunları yapmasaydım.Hala inanamıyorum senin olmadığına ve bu ben yok olana kadar da devam edicek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder